– Har du spurt?

Du veit den kjensla du får, når dei aller første lysa prydar gjerdet og desember er i anmarsj? Når mørkret blir tvinga eit lite steg tilbake og gjer heile nabolag mjukare i kantane. 

Vi går litt saktare når snøen fell. Vi lyttar litt meir. Vi håpar litt sterkare.

Likevel er det nettopp i denne tida, når verda blir pynta og tempoet senka, at nokon kjenner ein ny stillheit kome krypande. 

Jula hentar fram minne, sakn og små sår som elles ligg stille. Og sjølv den som alltid ler høgt, kan bli overraska av kor tomt det kan kjennast inni seg.

Einsemd har ikkje eit ansikt. Den kan krype inn under dørstokken til den mest omgjengelege du kjenner. 

Den sit ikkje nødvendigvis aleine. Den kan vere til stades i rom fulle av folk. Og den er vanskeleg å seie høgt, fordi vi ofte tenkjer at akkurat no i desember burde vi vere glade, takksame og til stades.

Vi veit at åleine ikkje alltid betyr einsam. Mange trivst i sitt eige selskap. 

Men vi veit også at eit spørsmål kan opne ei dør. Ein invitasjon kan løyse noko i brystet. Ei lita handstrekning kan vere nok til å gjere dagane litt lettare for den som innimellom kjenner at det er tungt å stå i alt åleine. 

Så eg vil nytte denne anledninga, når eg først har di fulle merksemd til å spørje deg; har du stoppa opp eit augeblikk og spurt om naboen treng ei handstrekning? Eller korleis kollegaen din har det i dag?

Jula er tid for ettertanke og omsorg. Samstundes er det ei tid som fyllast av alt som skal ordnast, ryddast, handlast og hugsast. Alle er på farten. 

Men mitt inntrykk er at ro er noko av det vi lengtar aller mest etter. Og kanskje er det òg fint å finne den roa saman med nokon.

For oss i Landsforeningen for hjerte, lunge og hjerneslag (LHL) er fellesskap ikkje eit ord vi brukar fordi det kler årstida. Det er eit løfte. 

Det handlar om å skape rom der folk blir sett, spurt og møtt. Der du kan senke skuldrene og vite at nokon bryr seg. 

Våre lokallag og møteplassar er fulle av menneske som gir litt av seg sjølv, og som med det gjer livet litt enklare for andre.

Dette varme fellesskapet er eg stolt av. Ein stad der du kan kome som du er. Der du kan stille spørsmål og få svar. Der du kan bidra når du har overskot, og lene deg på nokon når du treng det.

I desember er det lett å tenkje at alle andre har det fint. Slik er det nødvendigvis ikkje. 

Og det er difor vi skal tørre å sjå kvarandre, også dei dagane vi sjølv har det travelt. Eit lite hei, eit spørsmål eller ei invitasjon kan vere meir verdt enn du anar.

Eg håpar at denne jula blir ei påminning om at vi treng kvarandre. At ingen skal måtte bere alt åleine. Og at fellesskap finst, også når ein ikkje heilt veit kvar ein skal byrje å leite.

Viss du framleis heng med meg i mine tankekors vil eg avslutte med ei oppmoding: Ikkje la nokon stå att på utsida av varmen.

Dette meiningsinnlegget er omsett til nynorsk ved hjelp av KI, og kvalitetssikra av redaksjonen i Bø blad