Alle barn fortener ein trygg heimebane

Førestill deg eit barn som spelar på det lokale fotballaget. 

Ho veit nøyaktig kor ballen sprett på kunstgraset, og kjenner att stemma til trenaren som ropar frå sidelinja. 

Ho veit kven som pleier å heie frå tribunen, og ho veit at etter kampen ventar ein is med lagkameratane på kiosken. 

Sandvoll kunstgras er hennar heimebane, ikkje berre i sporten, men i livet.

Så førestill deg at dette barnet ein dag må flytte. Ikkje berre frå heimen sin, men frå heile nærmiljøet. 

Borte er skulen, venene, fritidsaktivitetane og tryggleiken. Ho må starte på nytt, ein stad der ingen kjenner henne og der ho ikkje kjenner nokon.

Dette er røyndomen for mange barn i Noreg i dag. Barn som treng eit fosterheim, men som ikkje får det i sitt eige nærmiljø, mistar med andre ord si heimebane. 

Ikkje fordi det ikkje finst gode menneske i deira nærmiljø, men fordi vi vaksne ikkje har klart å mobilisere dei. 

Det er ikkje mangel på kjærleik i Bø eller omland. Det er mangel på informasjon, støtte og kanskje mot. 

Mange tenkjer: «Eg kunne aldri vore fosterforelder.» Men kanskje du kunne vore akkurat det, det barnet treng, ein trygg vaksen som let dei bli verande på si heimebane.

Lagsport som livsmetafor

Å vekse opp er som å spele på eit lag. Du treng medspelarar som vener, lærarar og naboar. Du treng ein trenar, ein vaksen som ser deg, heiar på deg og ein heimebane, ein stad der du føler deg trygg, sett og verdsett. 

Når barn må flytte langt bort frå sitt nærmiljø, mister dei laget sitt. Dei må starte på nytt, ofte med ei kjensle av å vere på bortebane heile tida. 

Men kva om vi kunne gjere det annleis? Kva om vi kunne seie: «Du får bli på laget ditt. Vi finn ein trygg vaksen her, i ditt nærmiljø.»

Nærmiljøet som ressurs

Forsking viser at barn som får bli i sitt nærmiljø, har betre føresetnader for å lukkast. 

Dei slepp å byte skule, mister ikkje kontakten med vener eller fritidsaktivitetar og kan oppretthalde relasjonar til sysken og andre familiemedlemmar. 

Likevel er det slik at mange barn må flytte langt bort fordi det rett og slett ikkje finst nok fosterheimar i nærleiken. Og det er her du og eg kjem inn.

For du treng ikkje vere perfekt for å vere fosterheim. Du treng ikkje ha eit stort hus, lang utdanning eller ein tradisjonell familiestruktur, men du treng å ha plass i hjartet og i kvardagen - til eit barn som treng deg. 

Når vi lar barn bli i sitt nærmiljø, gir vi dei ikkje berre tryggleik. Vi gir dei kontinuitet, tilhøyrsle og håp.

Dette meiningsinnlegget er omsett til nynorsk ved hjelp av KI, og kvalitetssikra av redaksjonen i Bø blad.