– Ærleg talt – når ein flyttar midt i sentrum i ei bygd kjend for rånekultur, då veit ein kva ein går til

Etter nok eit klageinnlegg frå Dørumsgaard og hans etterretning om råning og støy begynner ein å lure på om tastaturet hans har fått fast spalteplass. 

Det er dei same argumenta kvar gong – berre med nye desibelmålingar og endå meir forarging.

Han klagar stadig på basslyd frå bilanlegga, lågfrekvent bass, men ærleg talt – når ein flyttar midt i sentrum i ei bygd kjend for rånekultur, då veit ein kva ein går til. 

Det blir som å kjøpe hus ved jernbanen og så klage på toget (som dessutan dundrar forbi nesten rett utanfor stovevindauget hans).

Råning handlar om fellesskap, ikkje bråk for bråket si skuld. Det er betre at ungdom skrur og køyrer bilar enn at dei sit heime og kjedar seg. 

Kanskje Dørumsgaard heller burde finne ein rolegare stad å nyte kveldskaffen – eller i det minste ta ein pause frå tastaturet. 

Overgangen frå ysteri til hysteri er tydeleg, men lyden av ungdommeleg liv er trass alt eit sunnheitsteikn – ikkje ei plage. 

Dette meningsinnlegget er omsett til nynorsk ved hjelp av KI, og kvalitetssikra av redaksjonen i Bø blad.